|
 |
||
|
ملاحظاتی برای ورود اینترنت اشیا به کشور اینترنت اشیا!! واژه ای که در طول یکی دو سال گذشته در کشور بسیار فراگیر شده است. مفهومی که در آن، اشیای دنیای فیزیکی به شکلی هوشمند با هم در ارتباط بوده و موجب هوشمندسازی زندگی انسان می شود. خانه ها و شهرهای هوشمند، سلامت هوشمند و بسیاری از کاربردهای دیگری که در طول روز به گوش ما میرسد. سایت های علمی و خبری، سازمان های دولتی و خصوصی، گروه های دانشگاهی و مستقل و در نهایت شرکت ها و علاقه مندان دنیای فناوری، همگی به نحوی وارد این دنیای جدید فناوری شده اند. هر کس به روشی خود را با اینترنت اشیا تطبیق میدهد، سایت ها به گسترش خبرهای داغ آن می پردازند و سازمان ها دنبال ایجاد ساختارهای منطبق سازمانی با آن هستند. اساتید و دانشجویان هم از فرصت مطالعاتی به وجود آمده استفاده کرده و مشتاقانه به سمت این فناوری آمده اند. شرکت ها که بقای خود را در بازار امروزی، حرکت به سمت هوشمندسازی و دنیای دیجیتالی می بینند در تلاشند تا سهمی از این بازار داشته باشند. راستی! حرف از بازار شد! بازار اینترنت اشیا! چه واژه جالبی… وقتی صحبت از بازار می شود همه ما به دو دسته توجه می کنیم؛ درخواست کننده کالا و خدمات و عرضه کننده آن. در بازار اینترنت اشیا هم این موضوع صدق میکند اما با تفاوت های محسوس! بله، راجع به تفاوت هایی صحبت می کنیم که قرار است در آینده نزدیک سرتاسر زندگی شهروندان ما را تحت تأثیر قرار دهد. امنیت، حریم خصوصی، محرمانگی و هزاران مسائل مشابه که با ورود هوشمندسازی به سبک اینترنت اشیا ما را فرا خواهند گرفت. چه کسی قرار است ناظر این مشکلات در بازار اینترنت اشیا باشد!؟ چه کسی قرار است امنیت و حریم خصوصی خانواده ها را در مقابل اطلاعاتی که توسط سنسورها در زندگی روزمره آنها جابجا میشود تضمین کند؟ چه کسی قرار است این بازار را ساماندهی کند؟ بهتر نیست برای ورود به این بازار وسیع، دیدگاه روشن و شفافی داشته باشیم. مرحله شناخت اینترنت اشیا و مشکلات آن را قبل از ورود به زندگی روزمره انجام دهیم. یا شاید بهتر است از این دیدگاه به موضوع نگاه کنیم که وقتی کار از کار گذشت و اطلاعات خانواده ها در دست کسانی که نباید قرار گرفت چه کاری از ما برمی آید!؟
|
|||
|
با یک مثال ساده موضوع را شفاف تر کنیم، همه ما در اطرافمان اشخاصی را دیده ایم که از دستبندهای سلامت استفاده می کنند، تعداد گام ها، فشار خون، ضربان قلب با بسیاری از اطلاعات سلامت دیگر که این دستبندها برای ما فراهم می کنند، چقدر جذاب است. چقدر هم توصیه میشود که همه ما یکی از این دستبندهای ارزان و هیجانان انگیز داشته باشیم! بله به ظاهر واقعیت این که این نوع گجت های هوشمند زندگی ما را متنوع و زیبا کرده اند اما در اصل ماجرا باید در نظر بگیریم که اطلاعات سلامت جامعه ما در دست کسانی است که با یک تحلیل ساده بر روی این اطلاعات میتوانند انواع تهدیدات را برای ما فراهم آوردند. از جمله تحریم داروهای حیاتی و مورد نیاز کشور. تعجب کردید! واقعیتی انکارناپذیر بود. خیلی این فناوری را وحشتناک جلوه ندهیم، این فناوری قرار است موجب رشد سطح زندگی ما شود. بهتر است به جای انکار و عقب ماندگی اطلاعاتی فکری به حال استفاده صحیح آن داشته باشیم. اکثر کشورهای دنیا در بازه زمانی سال های 2012 تا 2014 سندهای توسعه و پیاده سازی اینترنت اشیا را در کشورشان تنظیم کرده اند. بطور مثال کشور چین سال 2012 وارد این حوزه شده و در سال 2013 سند توسعه خود را تنظیم و نهایی کرده است. حتی این کشور از سال 2015 شروع به گسترش بازار جهانی خود در دنیا کرده است. ما نیز می توانیم از کشورهای موفق دنیا در این زمینه الگوبرداری کنیم تا خیلی سریع این فاصله قانونگذاری و امنیتی را برطرف کنیم. دولت، مجلس، نهادهای امنیتی و نظارتی باید با کمک خبرگان این حوزه در کشور هرچه سریعتر قوانین و مقررات مربوطه را تنظیم و نهایی کنند تا کسانی که قرار است بعنوان بازیگران این حوزه وارد بازار شوند با خیال آسوده محصولات و خدمات خود را ارائه دهند و مردم کشور عزیزمان نیز با آسودگی به استقبال یک زندگی هوشمند بروند. محمد قیصری – عیسی خوشوقت مرکز تحقیقات اینترنت اشیا زمستان 1396 |
|||
فهرست
